Şeb-i Arus 17 Aralık

Hz Mevlânâ'nın aşkların en büyüğüne, hakk'ın rahmetine kavuştuğu gündür. Mevlânâ'nın ölüm gününe, gelin gecesi manasına gelen Şeb'i Arûs Günü denir. Zira Mevlânâ öldüğü zaman sevdiğine, aşkına yani Allah'a kavuşacaktır. Bu yüzden Şeb'i Arûs, Mevlânâ için ölüm günü değil, düğün günü, gelin gecesidir. Şeb'i Arûs gününde tef çalınır, ney üflenir, semâ edilir.

                              

Her kim aşk ile yanıp tutuşmamışsa; o, uçmayan, kanatsız kuş gibidir. (Mevlana)

 Photo by Elif Dağlı

Su oldum ki, köpürerek, koşarak, başımı taştan taşa vurarak, secdeler ederek senin gül bahçene varayım

Toprak oldum, toprak oldum ki, senden feyiz alarak rahmet alarak yeşilleneyim, çiçekler bitireyim. Canlılara yararlı meyveler  yetiştireyim.

Hoş olmuşum, hoş olmuşum. “Benlik evini yakayım da sahralara düşeyim.” diye bir ateş parçası olmuşum

Koşayım, koşayım da, Hakk  yoluna düşen atlılara ulaşayım. Yok olayım, yok olayım da sevgiliye kavuşayım. (Mevlana)

Mevlana’nın Kendisine Aşkı Öğreten Can Yoldaşı Tebrizli Şems’e Yazdığı Duygu Dolu Mektup...

Kelebekler senin yüzünün değdiği yere yayıyor kanatlarını. Şu dar gönlümün kozasından çıkmaya çalışıyorum. Sonsuz genişliklerin sırrı iki dudağının arasında saklıdır. Bir kelam söyle ne olur! Her hecenin tınısında duymak istiyorum. Rüzgârlar savursun beni, yağmurların hepsi alnıma düşsün, taşların hepsi göğsüme düşsün. Senin ayaklarını öpen kocaman bir dağ olayım. Çöller savrulsun dağlar aradan çekilsin, yokuşlar ve inişler bitsin ki yürüdüğün yollara toz olayım. Çöldeyim, susuzum. Kuyularda Yusuf um. Sözlerin bana Züleyha. Ateşlerde İbrahim’im. Gözlerin bana derya. Sancılar içinde Meryem im. Bakışın bana İsa. Yaralar içinde Eyyub’um. Hasretin bana şifa. Ölüler içinde bir ölüyüm ellerin bana musalla. Ah ah! Gönlüm, çilem, aşkım, kederim, acım, gönüm! Sustuk. a hoş geçimlim, dile geldikçe parlayan alevim. Kopup saçılan gerdanlığında soylu nedimelerin, savrulan incileri yere inen hüzünlerim. Aramadan bulduğum yola koyulmuş göçüm. Bir türlü kavuşamadığım, kavuşmaya doyamadığım. Dışında olamadığım, içinden çıkamadığım. Gecelerin hakimi, gözyaşlarımın pınarı efendim. Tozunu yıkamaya erişemediğim, pasını silemediğim. Karanlığım Güneş’im. Gönlüm aziz dostum! Nerelerdesin, ya dön artık yurduna, ya da iki satır yaz bize… Kim gücendirdi senin o nazende yüreğini, hangi kem söz, hangi sinsi nazar seni benden kopardı ey Şems. Varım yoğum sensin. Sende yoksan ben bir hiçim bilmez misin? Kavline mestan olan Mevlana ya ayrılığı hediye etme..

ETME

 Etme Şems...

Duydum ki bizi bırakmaya azmediyorsun etme 

 Başka bir yar başka bir dosta meylediyorsun etme

Sen yâd eller dünyasında ne arıyorsun yabancı  Hangi hasta gönüllüyü kastediyorsun etme 

  Çalma bizi bizden bizi gitme o ellere doğru  Çalınmış başkalarına ediyorsun etme 

  Ey ay felek harap olmuş alt üst olmuş senin için  Bizi öyle harap öyle alt üst ediyorsun etme 

   Ey makamı var ve yokun üzerinde olan kişi  Sen varlık sahasını öyle terk ediyorsun etme 

  Sen yüz çevirecek olsan ay kapkara olur gamdan  Ayın da evini yıkmayı kastediyorsun etme  

 Bizim dudağımız kurur sen kuruyacak olsan  Gözlerimizi öyle yaş dolu ediyorsun etme  

 Aşıklarla başa çıkacak gücün yoksa eğer  Aşka öyleyse ne diye hayret ediyorsun etme 

  Ey cennetin cehennemin elinde olduğu kişi  Bize cenneti öyle cehennem ediyorsun etme

 Şekerliğinin içinde zehir zarar vermez bize  O zehiri o şekerle sen bir ediyorsun etme  

 Bizi sevindiriyorsun huzurumuz kaçar öyle  Huzurumu bozuyorsun sen mahvediyorsun etme 

  Harama bulaşan gözüm güzelliğinin hırsızı  Ey hırsızlığa da değen hırsızlık ediyorsun etme  

İsyan et ey arkadaşım söz söyleyecek an değil  aşkın baygınlığıyla ne meşk ediyorsun etme

Mevlana Celaleddin Rumi