Otobüs Manzaraları

Blogumu çok seviyorum . Günlük yazdığım günler aklıma geliyor. Yaşadığım her olayı sizlerle paylaşmak istiyorum. Sanki paylaşmaz isem bir şeyler eksik yarım kalıyor gibi. 

Cumartesi günü otobüste oturmuş sahili seyrederek evime doğru gidiyordum. Martıları izliyordum , denizdeki dalgaları tam Büyükdere' ye geldiğimizde karşı koltuğumda oturan bayan cep telefonuna melodi arayışına girdi. Sesler o kadar rahatsız edici ki. İçimden kadının suratını kedi gibi tırmalamak geçti. Sabır dedim kendi kendime. Sabret bak kimse sesini çıkarmıyor. Trafik de var yok kadın hala devam ediyor. Dayanamadım ya kadının elinden telefonu alıp camdan dışarı fırlatıp atacağım yada bir şeyler söyleyeceğim. Şu telefonu kapatır mısınız dedim. Yüzüme aval aval baktı. Size diyorum dedim. Ben yolculuğum boyunca sizin seçeceğiniz telefon melodilerini dinlemek zorunda değilim. Kimseyi rahatsız etmeye hakkınız yok diye çıkıştım.  O sırada telefonun sesi birden kesildi. Kadın özür dilemek yerine herkesi aptal yerine koyarak  bende çıkmak istiyordum ordan ama kapatamadım bi türlü dedi. Cinlerim tepeme geldi bu kadarı da  çok fazlaydı. Aaaa ama ben söyleyince nasılda kapatıverdiniz  on dakikadır bulamadığınız kapama tuşunu nasılda buluverdiniz dedim. Yanımdaki yaşlı teyze bizi aptal mı sanıyorsun melodi arıyordun işte deyince sustu kaldı. Birde cep telefonuyla tüm hayat hikayesini bağıra bağıra anlatan insanlar yok mu ? Dayanamıyorum. Susamıyorum. Susmamalıyız da bilmiyorlarsa öğrenmeliler. Toplum kurallarına uymak neden bize bu kadar zor geliyor. İnsanların hakkı yok mu üzerimizde ben kimseyi rahatsız etmemeye çalışırken başkaları beni neden rahatsız ediyor. Bu kadar mı saygısızız birbirimize, aldığımız aile terbiyesi nerelere gitti acaba ?